عاشقی -3

ما در خانواده سه وظیفه داریم؛ تأمین مادی، تأمین عاطفی و تأمین معنوی.
کسی که ازدواج را قبول می‌کند یعنی اینکه من می‌توانم و باید به این سه وظیفه عمل کنم. اینکه می‌خواهم ازدواج کنم یعنی می‌خواهم تمام کنم و زندگی را در جامعه به جایی برسانم و اگر نمی‌خواهی و نمی‌توانی نباید شروع کنی.
اولین وظیفه که نسبت به دو وظیفه دیگر مقدم است؛ تأمین مادی است که به‌گونه‌‌ای* است که اگر طبق فرمایشات و دستورات خداوند عمل شود به تأمین دو مقوله دیگر نیز کمک می‌کند و اینها بریده از همدیگر نیستند. تأمین مادی اگر بدون دستورات خداوند باشد، تأثیر بسیار منفی در مسائل عاطفی و معنوی خواهد گذاشت.
مهم این است که ما تأمین مادی را درست انجام دهیم. اصولی که با سعادت انسان سازگاری دارد، باید صورت پذیرد.
امام علی «علیه‌السلام» فرمودند: خوشبختی و سعادت سراغ کسی می‌آید که بداند از کجا آمده، در کجا هست و به کجا خواهد رفت؟
باید بدانیم آن که برای ما قوانین می‌گذارد، تمام اتم‌ها و نوترون‌ها را خودش خلق کرده است. بحث مسئله دینی و دین نیست. وقتی انسان یک موجود ریاضی است همه مراحل زندگی، خوشبختی و شادی و سعادتش هم ریاضی است. چنین نیست که شما دست به هر رفتار و عملکردی زدی خوشبخت و موفق باشید. اگر می‌خواهید خوشبخت شود، یک زندگی شاد و یک ابدیت شاد داشته باشید باید به این ریاضیات عمل نمایید.
اگر کسی عواطف و معنویت خوب می‌خواهد باید به مقدمه آن هم دقت کند.
در مسائل اقتصادی ما در معرض بالا و پایین زیاد قرار می‌گیریم.
اسلام یک سلسله اصولی را از جهت اقتصادی در اختیار ما قرار داده است که عبارتند از:
اصل اول: کار، تقدس کار و لزوم کار یعنی من باید بدانم برای تأمین اقتصادی خانواده‌ام زحمت بکشم. قرآن می‌فرماید: زن و شوهر نسبت به هم محبت ندارند، مودت دارند. محبت در زندگی زناشویی کافی نیست، مودت یعنی اینکه به‌خاطر عشق خود حاضر هستند به خاطر آسایش طرف مقابل به زحمت بیافتد.
ما مردهایی داریم که تنبل و تن‌پرور هستند و خانم‌های خود را مجبور به کار در خارج از منزل می‌کنند.
مرد نباید یک روز بیکار باشد، بیکاری، ننگ و عار است. ظلم به یک خانواده است و خلاف حیثیت یک مرد است.
کار در فرهنگ اسلامی عبادت محسوب می‌شود. اگر کسی در حین کار برای خانواده کشته شد، شهید محسوب می‌شود. ما در سلسله عبادات به ندرت می‌توانیم پیدا کنیم که به اندازه کار کردن مرد و کار کردن زن برای خانواده است.
نبی اکرم «صلی‌الله علیه و آله و سلم» فرمودند: کسی که خود را برای تأمین زندگی خانواده به زحمت می‌اندازد همانند مجاهد در راه خداوند است.
عبادت ده جزء است که نه جزء آن، طلب حلال کردن است.
اصل دوم: طلب حلال، نفقه باید از مال حلال باشد چون اگر حلال نباشد روی طلب عاطفی و معنویت تأثیر منفی می‌گذارد. لقمه حرام باعث می‌شود انسان روی یقین خود پا بگذارد، روی بدیهیات پا بگذارد. در دنیا کم پرونده نداریم که انسان‌ها به خاطر پول فرزندان همسر و... حتی امام معصوم «علیهم‌السلام» را می‌کشند.
عشق ریاضیات دارد برای همین در فقه یک سلسله مباحث داریم به نام مشاغل محرم که این‌ها چیزی برای زن و فرزند نخواهد گذاشت.
قبول کنیم خالق آسمان و زمین دارد گزارش می‌دهد. اگر لقمه شما غیر از آنچه با روح شما سازگاری دارد به دست آید، خوشبختی و شادی را در زندگی از بین خواهد برد. مال حرام روحیه را به هم می‌ریزد.
پیامبر «صلی‌الله علیه و آله و سلم» فرمودند: طلب حلال به هر زن و مرد مسلمان واجب است.
واجب است بر هر کسی که حقوق می‌گیرد سال خمسی داشته باشد، مازاد بر مخارج زندگی، یک پنجم آن را به عنوان خمس رد کنید. این را که رد کنید آثار سازنده‌ای دارد که یکی از آنها آوردن برکت اقتصادی برای زندگی است.
روایت: خداوند دوست دارد بنده‌اش را در طلب حلال در حال زحمت و خسته ببیند. (خدا یعنی معشوق نهایی انسان

انسان چه معتقد و چه غیرمعتقد به حیات ابدی وابسته است و عشق به خوشبختی دارد. خوشبخت کسی است که از زندگیش راضی باشد و احساس آرامش و شادی کند. (هرچند به نفعش باشد و هرچند خوشبختی را دروغ هم تعریف کرده باشد.) باید خوشبختی را احساس کرد کسی که دائماً در حال اضطراب است اگر از او بپرسی آرامش داری یا نه می‌گوید با دیگران آری ولی با خودم نه، دائماً تپش قلب و استرس دارد.
راه‌هایی که سبب شادی و آرامش می‌شود: 1ـ پیشگیری: اساساً انسان نوع برنامه‌ زندگی که انتخابات، ارتباطات، رفتارهاست را باید پیشگیری کند. 2 ـ درمان: اسلام اصالت را پیشگیری می‌داند و درمانگاهی می‌داند نه بیمارستانی. پیشگیری درمانگاهی ارزان است.
پدر و مادرها حتی متدینین هم قبل از بلوغ کامل که تربیت بچه تنظیم شده باشد وسایلی همچون تلفن همراه، کامپیوتر، اتاق مخصوص در اختیار بچه می‌گذارند، (تا ورود دست خودت است ولی بعد از ورود دیگر دست خودت نیست که فقط استفاده سالم کنند) می‌گویند بگذارید دختر و پسر آزاد باشند وقتی مبتلا شدند دنبال درمان می‌گردند.
دختران و پسران برای مهارت‌هایی از قبیل رانندگی، سفره‌آرایی و... وقت می‌گذارند ولی برای ازدواج، مهارت کلامی، برخوردی وقت نمی‌گذارند. به مشکل که می‌خورند می‌روند مشاوره اگر دیگر درست نشد طلاق می‌گیرند.
خانواده و دشمن‌شناسی:
اسلام می‌گوید قبل از ورود به هر مسئله‌ای باید اول نسبت به آن آگاهی داشته باشید بعد وارد آن شوید کسی که فرزندش 7 ساله است باید مرتبه 7 سال دوم را کامل پدر و مادر بلد باشد تا راحت وارد آن شود. تقریباً تمام مشکلات مقوله فکری و فرهنگی است. اگر بخواهیم مشکل نداشته باشیم باید از نظام فردی شروع کنیم و بعد به نظام اجتماعی برسیم. آدم مجرد خیلی راحت می‌تواند خودش را به تعادل برساند. پدر و مادری که به تعادل نرسیده باشند هرکدام جداگانه یک خانواده تشکیل می‌دهند. خانواده یک سیستم است مثل چهارپایه که چهار تا پایه دارد هرکدام از پایه‌ها بلنگد تعادل چهارپایه به هم می‌خورد. اگر من تعادل نداشته باشم زندگی همسرم را هم نامتعادل و متشنج می‌کنم. قبل از این‌که کسی با من پیوند بخورد باید از یک پایه بودن به دو پایه برسم. خودم باید شاد باشم و تعادل داشته باشم طرف مقابلم را هم شاد و متعادل می‌کنم و هر دو به تعادل برسیم. زن و شوهر وقتی به تعادل برسند و بداند چه‌قدر ارزش دارند خود را برای عضو جدید آماده می‌کنند. 3 سال فاصله سنی برای بچه خوب است. از 3 سال بیشتر سخت است. بچه اول و دوم دیرتر به تعادل می‌رسند. تنظیم شدن در رابطه‌شان بیشتر طول می‌کشد. همه لنگ‌ها در مسائل اقتصادی، معنوی، اجتماعی ... روی هم تأثیر می‌گذارند. یادمان باشد بچه‌ها با میل خودشان به دنیا نمی‌آیند با دعوت پدر و مادر می‌آیند. قبل از تعادل و خوشبختی اگر بچه‌دار شوند به فرزندشان ظلم کرده‌اند. پس ما باید آماده باشیم. غالب مردم به‌عنوان یک حس مادری یا پدری بچه‌دار می‌شوند. به بچه باید به چشم یک انسان به بلندای ابدیت نگاه کنید.
رسول اکرم «صلی‌الله علیه و آله و سلم» فرمودند: همه شما نگهبان هستید و مسئول رعیت خود هستید. یک موقع زیرمجموعه من فقط همسرم است و در موقعیت دیگر همسر و فرزندانم. زن و مرد و فرزندان باید نسبت به هم رعایت متقابل داشته باشند. قرآن می‌فرماید: قیامت که 50 هزار سال است هر سؤال هزار سال طول می‌کشد. یکی از سؤالات در مقابل خانواده است. شما در مقابل هر انتخابی مسئول هستید. می‌دانید هر غذا و لباسی را نباید بپوشید. همسر هم همین‌طور است. این انتخاب، انتخاب یک‌طرفه نیست شما کسی یا چیزی را انتخاب می‌کنید حتی فکر و خیال. فکر که می‌آید روی تو کار می‌کند. فکرش هم روی تو تأثیر می‌گذارد چون تو او را پذیرفته‌ای. خیال‌ها بیش از عوامل خارجی روی انسان تأثیر دارند. پس وقتی راجع به خانواده صحبت می‌کنیم باید خودمان را به مهارت برسانیم. در همه کارها مشکلاتی هست، شخص تشنج پیدا می‌کند و خسته می‌شود و بعد می‌بُرد. این مشکل از خودش است. قبل از ورود به کار خود را آماده موج نکرده است. بعضی‌ها خودشان را آماده می‌کنند و سوار موج هم می‌شوند. در نظام فردی قبل از ورود به هر کاری باید تعادل انتخاب و ارتباط را پیدا کنیم.
در 4 سال گذشته رشد ازدواج 16% و طلاق 40% است. دخترها و پسرها نمی‌خواهند مهارت پیدا کنند.
به محض به‌‌وجود آمدن یک مشکل، به‌جای این‌که دنبال راه حل باشیم به دلیل تنبلی و بی‌حوصلگی و نداشتن مهارت‌ها، بلافاصله صورت مسئله را پاک می‌کنیم. چون اساساً مهارت‌ها را نداریم باز هم به مشکل برمی‌خوریم. با عوض کردن زن یا شوهر مشکل تو حل نمی‌شود. اگر ما وارد ارتباط شویم، اسلام می‌گوید اگر مشکل پیدا کردی آن را حل کن تا به تعادل برسی.
مهم‌ترین قدم در رسیدن به تعادل؛ انسان اول باید به خودش مسلط شود و به تعادل برسد. همسر شما اگر خوب و فرشته هم باشد اگر شما عصبی باشی او را به تزلزل می‌رسانی. در تمرین و مهارت پیدا کردن تنبلی نکنید. تا زمانی که حاضر نباشید روی خودتان مسلط شوید نمی‌توانید تولید خوشبختی برای خود و دیگران کنید.
منشأ خیلی از ناآرامی‌ها خودمان هستیم. اگر همسر من مشکل دارد مشکلش حاد نیست چرا سر از طلاق درمی‌آوریم؟ چون من تحمل این مقدار لغزش را از همسرم ندارم. چون خودم تعادل ندارم. وقتی شما تعادل داشته باشید لغزش دیگران را هم می‌توانید متعادل کنید.
قرآن می‌فرماید: علت متعادل نبودن شما در خودتان است.
حضرت علی «علیه‌السلام» فرمودند: درد تو از خودت است، درمانت هم از خودت است.
قرآن می‌فرماید: شما در خودتان شیطان دارید و به شما حمله می‌کند. این دشمنی که حمله‌های مختلف به شما می‌کند روی صراط مستقیم به شما حمله می‌کند. کسی که می‌خواهد خوب باشد شیطان به او حمله می‌کند و فکر منفی و بد سراغش می‌آید. وقتی شما روی صراط نیستید جزو شیاطین الانس هستید، وقتی می‌گویی می‌خواهم آدم خوبی باشم و در نماز می‌گویی اهدنا الصراط المستقیم، خدایا حاضرم بر خودم تسلط داشته باشم. فارغ کردن، تمرکز کردن، تمرین کردن، مهارت پیدا کردن، مهم است.
خدایا یاری‌ام فرما بتوانم روی صراطی که شیطان از 4 طرف حمله می‌کند مقابلش بایستم.
هیچ مهارتی با تنبلی و کسالت و بدون تمرین به‌دست نمی‌آید. محال است بدون زحمت چیزی دست ما بیاید. وقتی می‌گویی می‌خواهم خوشبخت شوم با تنبلی نمی‌شود.
رسول اکرم «صلی‌الله علیه و آله و سلم» فرمودند: بیشترین ناله جهنمی‌ها به‌خاطر تنبلی و امروز و فردا کردنشان است. صراط مستقیم نفس خودمان است. درون خودمان است. درون خودت درگیر هستی. اگر عرضه مقابله کردن با آن را نداشته باشی و تسلط پیدا نکنی، موفق نمی‌شوی.
قرآن می‌فرماید: شیطان را دشمن بگیرید. یعنی خودت را دشمن بگیر یقه خودت را بگیر. شیطان با تناسب خودت تولید می‌شود و کار می‌کند. درست است شیطان خارجی است ولی تولید فکر و خیال می‌کند. تو حاضر به درگیری با آن نمی‌شوی. «اعوذ بالله من الشیطان الرجیم» یعنی از خودم به خدا پناه می‌برم.

شفاعت، پاداش اهل توحید
رسول اکرم «صلی الله علیه و آله و سلم» فرمودند: «الشفاعه لا تکون لاهل الشک و الشرک و لا لأهل الکفر و الجهود بل یکون للمومنین من اهل التوحید» (بحار الانوار، ج 8، ص 58)
شفاعت مخصوص مومنان موحد ( اهل توحید) است که اصول و فروع دین را باور داشته و در مسیر آن حرکت کرده اند، اما گاهی در میانه راه، دچار آسیب یا آلودگی قابل جبران شده و با تولدی بیمار و قابل درمان به آخرت منتقل شده اند. البته مومنانی که دچار غفلت شده و یا بدون آگاهی به برخی از گناهان کبیره مبتلا گشته‌اند نیز ممکن است مشمول شفاعت واقع شوند، اما در برزخ - فاصله مرگ تا قیامت- گرفتاریهای بسیاری خواهند داشت.
شفاعت کننده‌ایم یا شفاعت شونده؟
در دعاها از خدا می‌خواهیم ما را به مقام امام، که همان مقام شفاعت است رسانده یا ما را شفیع قرار دهد. واقعیت اینجاست، که در قیامت هم اهل بیت «علیه‌السلام» مقام شفاعت را به گروهی عطا خواهند کرد. چرا که این دسته از مومنان در دنیا با قدرت در مقابل شیطان خود ایستادگی کرده و از حریم شخصی شان دفاع نمودند. اگر گاهی لغزیدند و آلوده شدند، سریعا به روحشان قدرت داده و با توبه حقیقی، خسارت ناشی از گناه را در مدت کوتاهی جبران نمودند. حقیقت وجودی چنین انسانهایی برای دیگران نیز موثر و مبارک بوده و هزاران نفر را از جهنم دنیا رهانیده اند. دیگران به هنگام ضعف‌های روحی و فکری به آنها پناه آورده و در سایه سار آرامش روحشان به قدرت می‌رسیدند. چنین افرادی هستند که می‌توانند در قیامت، شیعیان دیگر را شفاعت کرده و به سعادت ابدی برسانند.
امام صادق «علیه السلام» می‌فرمایند؛ کسی از اولین و اخرین نیست مگر آنکه به شفاعت نیاز دارد. راستی! ما در میان کدام گروه جای خواهیم گرفت؟ در میان شفاعت کنندگان یا شفاعت شوندگان و یا...
آیا به حقیقت، رسیدن به مقام باشکوه محمود ارزش تلاش‌ها، تلاطم‌ها، سیلی‌خوردنها و خستگی‌های پیاپی را ندارد؟
رابطه وجودی با اهل بیت؛ کلید شفاعت چه در دنیا و چه در آخرت
بسیار دیده‌ایم که بعضی از انسان‌ها در دنیا نیز مشمول شفاعت ائمه واقع شده و در مدت زمان کوتاهی، از میان حجم عظیمی از آلودگی ها رها می‌گردند. آنها با تحولی اساسی به ارزشهای انسانی خود پی برده و به سرعت به سمت بهشت حرکت می‌نمایند.
البته عکس این قضیه هم حقیقتی انکارناپذیر است. در روایات می‌خوانیم که گاهی در آخرت سیصد هزار سال زمان لازم است تا یک شیعه از جهنم رها شده و شفاعت گردد. حقیقت این فاصله زمانی، همان فاصله وجودی این فرد از ائمه «علیه‌السلام» در زمان حیاتش در دنیا بوده که در آخرت نیز به همان میزان از شفاعت آنها دور می‌باشد. هرگز فراموش نکنیم که نجات ابدی ما بستگی به میزان نزدیکی، رابطه وجودی و شباهت ما به معصومین دارد. پس بکوشیم تا روابط عاطفی و دوستانه‌ای با وجود مقدسشان برقرار کنیم.
امام صادق «علیه‌السلام» می فرمایند: ما در اعراف- حد فاصل بهشت و جهنم- ایستاده و بر شما احاطه داریم و شیعیان را شفاعت می‌کنیم. دیگران می‌گویند: «فما لنا من شافعین و لا صدیق» ای کاش کسی هم دست ما را می‌گرفت. اما آنها که در دنیا دستشان را به دست معصوم نداده و زندگیشان خالی از منش آنها بوده است، اینجا هم شفاعت نخواهند شد. مومن هوشیار دست شفاعت معصومین را در دنیا دیده و خودش را به آنها خواهند رساند. بسیار روشن است که او مسیر زندگی خود را به گونه ای هدایت می‌کند که در پناه ائمه «علیه‌السلام» گناه نکند. او به برکت ارتباط با اهل بیت از بسیاری از گناهان دور شده و در سایه عصمت ایشان نسبت به آن دسته از گناهان معصوم شده است. به‌گونه‌ای که حتی وسوسه انجام آنها نیز به فکرش خطور نخواهد کرد.
شیعیان برگزیده، واسطه شفاعت شیعیان دیگر
در همه اعصار شیعیان قدرتمندی چون سلمان و ابوذر هستند که در روز قیامت، در کنار اهل بیت و به وساطت و شفاعت ایشان، به شیعیان گرفتار مدد می‌رسانند. در محشر آنها را مانند دانه‌هایی که پرنده‌ها از زمین جمع می‌کنند، انتخاب و جدا کرده و به حضور ائمه می‌آورند تا در شفاعت شیعیان یاریگرشان باشند. گفتیم که رسیدن به این مقام، تجلی باطنی اعمال آنها در دنیاست.
نکته مهم این است که ما اگر جزو چنین شیعیانی هم نباشیم، باز هم در حد توان خود می توانیم به شیعیان دیگر کمک کنیم.
نبی اکرم «صلی الله علیه و آله و سلم» فرمودند: «ما من اهل بیت یدخل واحد و منهم الجنه الا دخلو اجمعین جنه» هیچ خاندانی نیست مگر آنکه اگر یک نفر از ایشان به بهشت وارد شود می تواند بقیه آنها را هم (با داشتن سنخیت و تشابه) شفاعت کند. مومن می‌تواند برای دوستان و یا حتی خدمتگزارانش شفاعت کند مگر اینکه از دشمنان اهل بیت باشد.
کسانی که دیر شفاعت می‌شوند
مومنانی که گناهانشان از تنبلی و بی‌حوصلگی بوده، با لجاجت بین خود و اهل بیت فاصله زیادی انداخته، از امکانات و توانایی‌هایشان استفاده ننموده و خود را در حجابهای مختلف نفسانی، ذهنی و خیالی محبوس کرده‌اند از گروه کسانی هستند که دیر شفاعت می‌شوند.
کسانی که شفاعت نمی‌شوند:
1- اهل نفاق، کفر و شرک
پیشتر گفتیم که رابطه رحم مادر با دنیا مانند رابطه دنیا با آخرت است و کسی که در دنیا ناقص متولد شود همواره در رنج بوده و درمان نمی‌شود. تولد ناقص به آخرت هم از چنین قانونی مستثنی نیست.
کسانی که در دنیا اهل کفر، نفاق و شرک بوده‌اند در آخرت تولد ناقص خواهند داشت و هرگز مورد شفاعت واقع نمی‌شوند. این است مصداق آیه «اولئک اصحاب النار هم فیها خالدون»
2- افراد شکاک در اصول و اعتقادات دینی
«ان الشًفاعه لا تًکونٌ لِاهل الشًک و الشٍرک». کسانی که نسبت به اصول اعتقادی و اساسی دین تردید داشته و به یقین نرسیدند، اهل کفر و شرک می‌باشند. در حرکت به سمت ابدیت، باور اصول اعتقادی بسیار مهم بوده و بدون آن حرکت جدی و اثرگذاری برای ابدیت نخواهیم داشت. در این‌صورت قطعا برای شرایط زیستی بهشت نیز تربیت و آماده نمی‌شویم.
3- کسانی که به اهل بیت «علیه‌السلام»جسارت می‌کنند
«و لو ان ناصبا شفع له بنی مرسل و ملک مقرب ما شفعوا» اگر کسی به اهل بیت «علیه‌السلام» توهین و جسارت کرده و دشمن ایشان باشد، حتی اگر همه انبیاء و ملک های مقرب شفاعتش کنند، مورد شفاعت قرار نخواهد گرفت. چرا که اهل بیت «علیه‌السلام» متخصصان معصومی اند که فرد با دشمنی با آنها خود را از درمان و رشد در سایه ایشان محروم می‌کند.
4- کسانی که به اهل بیت «علیه‌السلام» آزار رسانده باشند
5- کسی که اهل مجادله بوده و بخواهد به هر طریقی ثابت کند حق با او بوده است.
6- نسبت به نماز بی‌اهمیت باشد.
7- اهل قمار و شراب باشد.
مواردی که قابل شفاعت نیستند
پیامبر «صلی الله علیه و آله و سلم» می‌فرمایند: در قیامت برای گناهکاران امتم که گناه کبیره مرتکب شدند شفاعت می کنم. اما مسئله قابل تامل آن است که در برزخ شفاعتی در کار نیست و مسئولیت تمام اعمالمان بر عهده خودمان می‌باشد. البته این نیز موهبتی از جانب خداوند می‌باشد، تا انسان در دنیا مغرور نشده و توبه کند، چرا که در غیر این‌صورت مسلمان از دنیا نرفته است. یادمان باشد که حق‌الله و حق‌الناس را باید تمام و کمال به جا آوریم. اگر حتی نگاه گناه آلود ویا لذات حرامی در کارنامه عمرمان وجود دارد، باید به همان اندازه به نفسمان ریاضت داده و توبه کنیم.
اهل تسنن هم امت پیامبر محسوب می‌شوند و بسیاری از آنها هم نجات پیدا می‌کنند مگر کسانی که تعمداً در مقابل پذیرش ولایت امام علی «علیه‌السلام» لجوج بوده‌اند.
قدرت در سایه زیارت صاحبان مقام محمود
با زیارت بزرگانی مانند مانند امام رضا «علیه‌السلام»، حضرت معصومه، حضرت عبدالعظیم و... و برقراری ارتباط با آنها می‌توان به قدرت رسید. حقیقت اینجاست که ما به شفاعت آنهاست که توفیق ورود به حرمشان را می‌یابیم. بزرگی آنهاست که ما در دنیا با همه آلودگی ها و غفلت‌ها و خطراتی که سر راهمان است به سوی خود می‌خوانند. اما مراقب باشیم که قلبمان به فضاها و کلمات مقدس عادت نکند.
امام صادق «علیه‌السلام» فرمودند: حضرت معصومه «سلام الله علیها» به تنهایی می‌تواند همه اهل محشر را شفاعت کند. پس فراموش نکنیم بالاتر از خواسته‌های دنیایی‌مان از آنها بخواهیم.
کسانی که سریع محاسبه و شفاعت می‌شوند
پیامبر«صلی الله علیه و آله و سلم» کسانی را سریع محاسبه و شفاعت می کنند که در دنیا در انجام وظایفشان معطلی نداشتند، سخت‌گیر و تنبل نبودند، در دنیا زود گذشت کردند و نسبت به دیگران حقی نداشته و یا ظلمی نکردند.
در شفاعت دنیوی به سراغ غیر شیعیان نروید
«لا تساهم الحوائج و تکونوا لهم الوسیله الی رسول الله فی القیامت» از غیر شیعیان طلب حاجت نکنید، در آن صورت شما برای آنها وسیله‌ای برای شفاعت نزد رسول الله خواهید شد.
امام باقر «علیه‌السلام» می‌فرمایند شما آن‌قدر برای ما عزیز هستید که اگر کسی در حقتان لطفی کرده باشد جبران می‌کنیم. نگاه آنها به ما مانند نگاه پدر به فرزندش است. همان‌طور که زیارت عاشورا از زبان یک فرزند با پدرش تنظیم شده است. این شدت علاقه و احترام ائمه «علیه‌السلام» را به ما می‌رساند.
یاد بگیریم و سعی کنیم که فرزندی شایسته برای پدران آسمانی‌مان باشیم

مقام محمود، مقام شفاعت و قرب به معصوم است
مقام محمود بالاترین مقام انسانی، سنخیت با معصومین «علیه‌السلام» و در نهایت رسیدن به شفاعت ایشان است. رسیدن به این مقام، به میزان تقرب و همراهی انسان با معصوم «علیه‌السلام»، در حرکت از متن دنیا به سوی ابدیت بستگی دارد. عبارت «ان یجعلنی معکم فی الدنیا و الاخره» در زیارت عاشورا، خواسته یک انسان واقعی است که در طلب رسیدن به چنین مقامی می‌باشد. بنابراین همه ما موظفیم، نوع برنامه‌ریزی‌ها و روش زندگی مان را در جهت هماهنگ شدن با معصوم، بخصوص امام زمانمان تنظیم کنیم. زیرا بدون برقراری چنین رابطه نزدیکی با امام معصوم زمان خود و کسب رضایت ایشان، مورد شفاعت کسی قرار نمی‌گیریم. اوج لذت این شفاعت هنگامی است که در دنیا همنشینشان می‌شویم و با تشبه به آنها عاشقانه در آغوششان پناه می‌گیریم.
کسب مقام محمود در رحم دنیا
اگر در دعاها و مناجات‌ها درخواست رسیدن به عالی‌ترین مقام انسانی را برای ما تنظیم نموده‌اند، به یقین توفیق اجابت آن را نیز خواهند داد. دنیا با ماهیت رحمی خود امکان رسیدن به رشد و تعالی را برای انسان فراهم نموده است. از سوی دیگر میزان بهره‌مندی انسان از موهبت‌های آخرتی، به میزان بهره‌برداری او از این ماهیت دنیا و حرکت درست در مسیر ابدی‌اش بستگی دارد. بنابراین به راحتی می‌توان دریافت که باید در همین دنیا به مقام محمود رسید. این‌که چه مقدار به این مقام نزدیک شده‌ایم، به شرافت و قیمتی است که در دنیا برای خود قائلیم و به تناسب آن برای رسیدن به مقام محمود تلاش کرده و پیش رفته‌ایم. کسی که در دنیا سبک‌بار بوده و به دور از شهوات حسی، خیالی، وهمی و عقلی به این مقام نزدیکتر می‌شود، از دنیا برای قدرت گرفتن در حرکت به سمت آخرت و وسیله ای برای رسیدن به هدف خود بهره می‌برد. چنین انسانی مستقلا و از روی شهوت عقلی به دنبال کسب علم نیست، بلکه از تخصص‌هایش در جهت رسیدن به مقام محمود استفاده می‌کند. از این رو قرآن بسیار انسان را به سبقت گرفتن از یکدیگر در کسب خیرات تشویق نموده است.
آرزوی رسیدن به مقام محمود
نفس انسان به‌طور تصادفی چیزی را آرزو نمی‌کند. باید شرایطی فراهم شود تا در درون شخص تمنای انجام معصیت یا کار خیر ایجاد گردد. این تمایلات و رغبت‌ها معلول کارهای خوب و بدی است که قبلا انجام داده‌ایم.
آرزوی صادقانه رسیدن به مقام محمود، از توفیقات بلندی است که به قلب هر انسانی خطور نخواهد کرد. هرگز فراموش نکنید که عبارت «ان یبلغنی المقام محمود لکم عندالله» باید خواسته قلبی شما باشد. از حضرت صادقانه بخواهید در مقام ایشان باشید. برای رسیدن به این مرتبه باید در این دنیا تلاش کنید و همین‌جا به آن دست یابید. ائمه «علیه‌السلام» و قرآن نیز مسلمین را در رسیدن به این مقام تشویق کرده‌اند.
پله های نردبان مقام محمود
1- خودسازی، اولین و اساسی ترین پله
حضرت می‌فرمایند: «اشجع الناس من غلب هواه» شجاع ترین مردم کسی است که بر نفسش غلبه کند. خودسازی به این معناست که بخش انسانی ما با بخش طبیعی و حیوانی‌مان درگیر شده و با شکست پیاپی آن آرام آرام رشد نموده و به عالی‌ترین مقامات انسانی برسد که به یقین این همان بزرگترین شجاعت است. بدون درگیری با نفس نمی‌توان حرکت جدی به سمت ابدیت و مقام محمود (هدف خلقت) داشت. باید دائم نفس خود را محاسبه نمائید، تا در توانائی‌های قبلی و جدیدتان استحکام پیدا کنید. لذا کسی که خیال خود سازی ندارد، ممکن است امام زمان هم برایش به یک شهوت تبدیل شود.
2- یادگیری اصول اخلاقی و دشمن شناسی
حضرت می‌فرمایند : «لکل شی طریق و طریق الجنه علم» برای هر چیز راهی است و راه بهشت علم است. علم اخلاقیات و شیطان‌شناسی نیاز است، تا حمله ها ی شیطان انسان را مضطرب و غمگین نسازد. با نماز و روزه، ذکر، مناجات، مطالعه و بسیاری از اعمال عبادی دیگر خود را در باشگاه معنویات قوی کرده و به قدرت برسید تا بتوانید نیروی لازم را برای پیروزی در میدان مبارزه فطرت و طبیعت در خود ذخیره کنید. شک و تردید در عقایدتان را با مطالعه و تحقیق از بین ببرید. حتی پاسخ کفرآمیزترین سوالات را با کمک متخصصین علوم معنوی یافته و خود را درمان کنید. بعد از قدرت یافتن، به سراغ بقیه رفته و به آنها کمک کنید. این مصداق مقام محمود در دنیاست.
3- توبه‌های زودهنگام و مقاومت در مقابل حمله‌های شیطان
ممکن است مومن خطا کند، اما با توبه حقیقی زود جبران کرده و نشاطش را از دست نمی‌دهد. او هرگز اجازه نمی‌دهد شیطان با بزرگ جلوه دادن گناه، او را از آشتی با خدا و امام زمان «علیه‌السلام» که کانون عاطفه اند دور نماید. هنگامی که تصمیم جدی برای توبه گرفته اید، شیطان بیکار ننشسته و بارها از هر طرف به شما حمله خواهد کرد. اما نباید اجازه دهید شکست‌ها و گناهان‌تان را به رخ کشیده و امکان برگشتن را برایتان بعدی جلوه دهد. حتی کینه‌ها و کدورت‌ها نباید مسیر شما را در حرکت به سمت ابدیت مسدود کند. همانگونه که حضرت یوسف اجازه نداد خطای برادرانش در گذشته بر او تاثیر گذارد و با بخشیدن آنها، دست شیطان را از گذشته‌اش قطع کرد. یادمان باشد که کینه چونان دیوار بلند و محکمی مانع رسیدن ما به مقام محمود خواهد شد.
4- دوری از تنبلی و بی حوصلگی
پیامبر «صلی الله علیه و آله و سلم» فرمودند: بیشترین ناله اهل جهنم از امروز و فردا کردن است. کسانی که به وظایف خود واقفند اما به علت تنبلی در عمل به آنها مانند خواندن نماز اول وقت، پیوند با مساجد، قرائت قرآن و یادگیری مفاهیم آن، پرداخت خمس، رعایت حدود شرعی و...، از انجام وظایفشان سرباز زده و با توجیه‌های گوناکون در مقابل آن مقاومت می‌کنند، نمیدانند که هر لحظه خود را بیشتر از مقام شفاعت دور می‌نمایند. فراموش نکنیم که بدون مبارزه با تنبلی و بی‌حوصلگی هرگز نمی‌توان در میادین زیبا و هیجان انگیز خودسازی حضور پیدا کرد.
5- کسب معرفت
میزان قدرت و نشاط ما در رسیدن به مقام محمود به میزان معرفتمان بستگی دارد. با کسب معرفت بالاتر، دغدغه های انسان از سطح کمالات جمادی، نباتی، حیوانی، خیالی و وهمی فراتر رفته و در مسیر رسیدن به مقام محمود به حجم زیادی از آرامش و شادی دست می‌یابد. چرا که غصه ها و اضطراب ها محصول دغدغه‌های دنیوی بوده و در عین حال تلاش برای ترقی از نردبان مقامات انسانی هرچند دشواریهای فراوانی دارد، اما دستاوردی جز آرامش و نشاط نخواهد داشت. نکته مهم اینجاست که بدانیم؛ به نسبت بهره مندی از دنیا بیش از نیاز واقعی مان، از مقام محمود دور خواهیم شد.
6- معرفت و قرب به امام زمان «علیه‌السلام» به عنوان مظهر مقام محمود
حضرت اباصالح المهدی، حجت زنده پروردگار در زمین، و ریسمان محکمی برای اتصال ما به خداوند است. میزان قرب ما به مقام محمود، در نزدیکی به حضرت و وقف شدن مادی و معنوی در راه اهداف ایشان است. که در غیر اینصورت همه عزاداری‌ها، عبادت‌ها و فعالیت‌های علمی و معنوی ما بدون توجه به وجود ایشان به شهوتی مقدس تبدیل شده و مانع از ارتباط صحیح ما با حضرت و دریافت درونی فریاد هل من ناصر ینصرنی‌اش می‌گردد. در این مرحله ابتدا باید نسبت به امام زمان معرفت پیدا کرده و بدانیم بین ما وایشان چه رابطه‌ای برقرار است.
7- دعا برای ظهور حضرت مهدی و رسیدن به مقام محمود در پرتو ظهور ایشان
دعا برای ظهور باید حاکی از بزرگترین دغدغه انسان و همراه با تمنای قلبی و اخلاص عملی باشد. دعا توجه به رب العالمین است و هم اوست که می‌تواند زمینه نابودی ظالمین و تشکیل دولت عدل الهی را فراهم آورد. اهمیت دعای فرج به قدری است که هر که در ماه رمضان بعد از نماز دعای «اللهم ادخل علی اهل القبور السرور» را بخواند گناهانش آمرزیده می شود. البته این عبارت به این معناست که حرکت به سمت ظهور رشد روز افزون معنویت، فاصله گرفتن از گناهان و مورد مغفرت خاص خداوند واقع شدن را با خود به همراه خواهد داشت.
8- ایجاد وحدت و همدلی میان مردم
یادمان باشد برای زیستن در دولت کریمه امام زمان تنها دعا کافی نیست. باید آستینها را بالا زنیم، ابتدا او را بشناسم و بعد به دیگران بشناسانیمش. آشتی واقعی همه ما با او، حرکتی است به سوی مقام محمود. تلاش کنیم در این راه به کلام، قلم و تبلیغ مسلح شده و حس وفاداری به ایشان را در دیگران ایجاد کنیم. درست مانند روحانیت که در 15 سال تبعید، حس وفاداری به امام را در مردم تقویت کردند. دشمن با ساختن فیلم، نوشتن کتاب، تشکیل احزاب و فرقه‌ها دائما در حال مبارزه با امام زمان است. به همین علت ما نیز باید به تناسب توانمان مبارزه کرده و در این تشکل الهی مستقیم یا غیر مستقیم موثر باشیم. تمنای واقعی برای تلاش در مسیر ظهور به قدری پرارزش است که امیر المونین «علیه‌السلام» می‌فرمایند: اگر کسی آرزوی جنگیدن در رکاب ما را داشته باشد ولی نتوانسته باشد به آن مقام نائل شود، خداوند ثواب آن را به او عطا می کند. فراموش نکنیم که نکته مهم اخلاص است. باید در تعظیم شعائر الهی بکوشیم. اهل بیت را به همه جهان شناسانده و با ترجمه مقاله، خلاصه کتاب، برنامه نویسی، تبلیغ در خصائص دولت امام زمان، به مردم در مسیر آشتی با ایشان کمک کنیم. به این ترتیب است که در روز قیامت نه تنها شفاعت خواهیم شد، بلکه اجازه شفاعت کردن را نیز خواهیم یافت.
9- سرعت گرفتن در رسیدن به مقام محمود
قران از ما می‌خواهد که در حرکت به سوی مقام محمود جدی و پرتلاش بوده و به سوی مغفرت خدا و بهشتی که به اندازه تمام آسمان‌ها و زمین است سرعت بگیریم. باید مراقب باشیم که حرکت ما در این مسیر تند و بدون عقب‌گرد باشد. هر عقب گردی خسارت و حسرت بسیاری را در آخرت به دنبال خواهد داشت. یادمان باشد که تنها سرعت گرفتن کافی نیست، بلکه باید از کسانی که سرعت دارند، سبقت گرفت. در دعای کمیل می‌خوانیم؛ خدایا می خواهم در میدان سبقت گیرندگان به سوی تو از کسانی باشم که با سرعت حرکت می‌کنند. در روایات بسیار آمده است، کسی که دیروزش مثل امروزش باشد ملعون است. عبارت ملعون به معنای دور شدن می‌باشد. پس دو روز مساوی یعنی عقب ماندن در مسیر و به همان میزان دور شدن از هدف.
10- رها شدن از بند تعلقات دنیا و رفاقت با اهل بیت
ائمه معصومین، ما را -چه قدرتمند چه ضعیف- به سوی مقام محمود خوانده‌اند تا در کنار ایشان شفاعت کنیم. چرا که آنها به مقام واقعی ما آگاه بوده و شأن بالاتری برای ما قائلند. نگاه آنها به ما از دریچه نگاه خداوند و از منظر کمالات انسانی است. بنابراین عشقشان به ما نیز بسیار بالاتر و ارزشمندتر از تمامی محبت‌هاست. پس هیچ هدف و عشقی بالاتر از آن نیست که بخواهیم در کنار ائمه «علیه السلام» باشیم. حس معیت با پیامبر وآل، به انسان قدرت زیادی می‌بخشد، به‌گونه‌ای که مانند آنها می توانیم مشکلات را به آسانی تحمل کرده و از حجم کثیری از خواهش‌های نفسمان بگذریم. می‌دانیم که منشاء همه غصه‌ها و اضطراب‌ها، از امور دنیاست. فاصله گرفتن از تجملات و تعلقات دنیا بر سرعت ما را در این رفاقت می‌افزایند. همانگونه که در دعای ندبه شرط می کنیم که در دنیا با آنها باشیم؛ «ان شرطت علیهم الزهد فی هذه الدنیا الدنیه».
11- نیرو گرفتن در حرکت به سوی مقام محمود
روز قیامت، موعد دیدار ما و ائمه «علیه السلام» است. شاید وقتی چشمهایمان به چهره ملکوتی شان روشن شود، از اینکه شبیه‌شان نیستیم، و در دنیا دور از آنها زندگی کرده‌ایم، رنج برده و شرمسار گردیم. در آن زمان است که آرزو خواهیم کرد، کاش حضرت از ما راضی بود و می توانستیم در دنیا لبخند شادی بر دلش بنشانیم. بنابراین تا دیر نشده باید به فکر افتاده و بر نخوت و بی‌حوصلگی مان غلبه کنیم. آرزوی در کنار پیامبر و آل او بودن و مورد تایید نگاه مهربانشان قرار گرفتن به انسان نیرو و انگیزه می‌دهد. باید به این یقین رسید که هدف ما از زندگی، قرار گرفتن در مسیر انبیاء، صدیقین و شهداست. با چنین یقینی عمرمان را تلف نکرده و هر لحظه با نیرو و انگیزه ای بالا برای مقام های مافوق بهشت، تلاش خواهیم نمود.
12- تحمل سختیها در راه مقام گرفتن نزد خدا و تشبه به اهل بیت«علیه السلام»
برای حرکت در راه خدا، قطعا با موانع و سختی‌هایی رو به رو خواهید شد. اما یادتان باشد که خداوند خریدار جان و مال مومنین است. آیا برای جهاد مالی وجانی آماده هستید. آیا می‌توانید به خاطر عشق به خدا و پیامبر «صلی الله علیه و آله و سلم» از هوس‌هایتان بگذرید؟... مقام گرفتن نزد خدا به میزان شباهت و سنخیت ما با او، و به میزان همیاری با خدا و اهل بیت بستگی دارد. آیا صدای هل من ناصر ینصرنی امام زمان «علیه‌السلام» را که از صدای امام حسین «علیه‌السلام» هم رساتر است شنیده‌اید؟ تاکنون چند بار لبیک گفته‌اید؟ یا از مال و وقتتان برای او سرمایه گذاری کرده‌اید؟ باید یاد بگیریم که مانند اصحاب عاشورا در مقابل اقلیت بایستیم و فریاد بزنیم. برای امام زمانمان با افتخار کار کنیم و از هیچ مانعی نهراسیم. سختی‌ها را تحمل کرده و یقین بداریم که نصرت خداوند با مومنین خواهد بود.